Περί τῆς Πατριαρχικῆς Σκήτης τῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χάλκης.
Ὡς γνωστόν, τήν 27/07/2010 καί διά τῶν ὑπ᾿ ἀριθμούς 2008/6Ε καί 2010/126Κ ὁριστικῶν ἀποφάσεων τοῦ Πλημμελειοδικείου τῶν Πριγκηποννήσων, γενομένων τελεσιδίκων ἤδη τήν 03/10/2010, ἐξεδικάσθη εἰς βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἡ κυριότης αὐτοῦ ἐπί τῆς Σκήτης τῆς Μεταμορφώσεως τῆς νήσου Χάλκης, κατεδικάσθη ὁ τότε ὑπεύθυνος αὐτῆς καί ἀπεμακρύνθησαν οἱ φύλακες ὑπάλληλοι. Διά τῆς ἰδίας ἀποφάσεως κατεδικάσθη καί ὁ ὑπεύθυνος τῆς Δασικῆς Ὑπηρεσίας διά τήν κατεδάφισιν τῆς στέγης τοῦ Ναϊδρίου τῆς Σκήτης.
Ἡ Σκήτη τῆς Μεταμορφώσεως ἐμπίπτει εἰς τήν κατηγορίαν σειρᾶς ὅλης Μονῶν καί Ναῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τούς ὁποίους τό κράτος ἔχει χαρακτηρίσει ὡς «κατειλημμένα» Βακούφια, καί οὕτως ἔχει ἀφαιρέσει ἀπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τήν διαχείρισιν αὐτῶν, ἐπιτρέπον μόνον τήν χρῆσιν. Προκειμένου περί τῆς συγκεκριμένης Σκήτης, ἐκκρεμεῖ ἀπό τό ἔτος 2009 νομική προσφυγή τοῦ Πατριαρχείου κατά τῆς κυβερνητικῆς ταύτης ἀποφάσεως.
Ἔκτοτε, λόγῳ τῶν ζημιῶν τάς ὁποίας ὑπέστη ὁ Ναός, αἱ ἱεραί ἀκολουθίαι δέν δύνανται νά τελῶνται ἐντός αὐτοῦ, ἀλλά ὑπαιθρίως, εἰς τόν παραπλήσιον χῶρον, ἐκτεθειμένον εἰς τάς ἑκάστοτε καιρικάς συνθήκας.
Τόν Μάρτιον τοῦ ἔτους 2015 τό Βακούφιον τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης κατέθεσεν εἰς τήν Γενικήν Διεύθυνσιν Βακουφίων αἴτησιν παραχωρήσεως τῆς χρήσεως τοῦ προφανῶς ἀπό αἰώνων ὡς Σκήτη οἰκοδομηθέντος χώρου, ἀλλ᾿ οὐδέποτε ἐλήφθη σχετική ἀπάντησις.
Πρό διετίας, ἐγκατεστάθη εἰς τόν χῶρον ὁμογενής τις ἐκ Χάλκης, εὐλαβούμενος, ὡς παλαιός κάτοικος τῆς νήσου, τήν Σκήτην καί ἐπιθυμῶν νὰ μεριμνᾷ ἐξ ἰδίας πρωτοβουλίας διά τήν εὐπρέπειαν αὐτῆς.
Τήν Πέμπτην, 31ην Μαρτίου ἐ. ἔ., ἐπεσκέφθησαν τόν ἐν λόγῳ ὁμογενῆ ὑπάλληλοι τῆς Δασικῆς Ὑπηρεσίας, ὑπομνήσαντες αὐτῷ τήν ὑφισταμένην δικαστικήν ἀπόφασιν ἐκκενώσεως τοῦ χώρου καί παρασχόντες προθεσμίαν μέχρι τήν 5ην Ἀπριλίου ἐ. ἔ., ὅπως ἀποχωρήσῃ, τοῦθ᾿ ὅπερ καί ἔπραξε.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διά τῶν στελεχῶν του ἐζήτησε συνάντησιν μετά τῶν ἐν Ἀγκύρᾳ ἁρμοδίων ἀρχῶν πρός ἀντιμετώπισιν τῆς δυσαρέστου ταύτης καταστάσεως, ἐγκυμονούσης τόν κίνδυνον ἀποστερήσεως αὐτοῦ ἀπό μιᾶς εἰσέτι πατρώας κληρονομίας καί τῆς παρεμποδίσεως ἀσκήσεως τῶν στοιχειωδῶν λατρευτικῶν καθηκόντων τοῦ ποιμνίου του.
Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 6ῃ Ἀπριλίου 2016
Ἐκ τῆς Μεγάλης Πρωτοσυγκελλίας